σπερματίτης

(I)

ὁ, θηλ. σπερματῑτις, -ίτιδος, Α

1. σπερματικός («σπερματίτης λόγος»)

2. (κυρίως στη φρ.) «σπερματίτιδες φλέβες»

πιθ. οι σπερματικές φλέβες, αλλ. σπερματίδες φλέβες.

[ΕΤΥΜΟΛ. < σπέρμα, -ατος + κατάλ. -ίτης / -ῖτις (πρβλ. σελην-ίτης / -ίτις)].